Przede mną i moimi wychowankami czas podsumowań. Od początku mojej pracy w szkole unikam diagnoz w postaci testów i sprawdzianów – jeżeli chcę sprawdzić jakąś umiejętność projektuję zadanie, które pokaże mi nie tylko ostateczny rezultat pracy dziecka, ale też proces dochodzenia do niego i towarzyszące temu emocje. Drodzy nauczyciele, pamiętajmy, że obserwacja jest pełnoprawną metodą badawczą, a my jesteśmy specjalistami w swojej dziedzinie – ufajmy więc swoim spostrzeżeniom, które są doskonałą bazą danych do sformułowania wniosków na temat efektów kształcenia.
Haiku, czyli poetycka miniatura rodem z Japonii, stała się sposobem na odkurzenie i sprawdzenie wiedzy dotyczącej zagadnień związanych z fonetyką. Najpierw wspólnie, a następnie samodzielnie tworzyliśmy haiku. Dzieci przeliczały sylaby z ogromnym zapałem, a motywatorem był cel – stworzenie ciekawej, ale też poprawnej pod względem budowy, miniatury.
Największym zaskoczeniem był dla mnie dzień kolejny, kiedy to dzieci pochwaliły się wierszami, które dobrowolnie i samodzielnie tworzyły w domu. Jedna z dziewczynek przygotowała książeczkę z wierszami, o wdzięcznym tytule HAIKU – TOP 4.
Jak stworzyć haiku? Przepis jest bardzo prosty: trzy wersy, 17 sylab o układzie wersów 5 – 7 – 5. Powodzenia!
